Volharding

Volharding is een term die wordt gebruikt om te beschrijven wat met het aantal jaren dienst te maken heeft. Door volharding bekomt men normaal gezien ervaring, werkzekerheid, privilege en anciënniteit. Dit principe geldt haast op elk gebied van het menselijk streven.

Maar zelfs de wereld raakt er niet uit over deze kwestie. Hier in Los Angelos is er een debat aan de gang over anciënniteit bij leerkrachten, dat het heel moeilijk is om van slechte leraren af te geraken eens dat ze wat anciënniteit hebben bereikt. Een van de heetste hangijzers rond kandidaten voor het presidentschap van de USA is of ervaring en de lange staat van dienst iemand beter geschikt maakt voor het Witte Huis.

In het Koninkrijk van God wordt evenwel elke humane regel en principe op zijn kop gezet. Dit is ook zo met volharding. Vele Christenen maken aanspraak op een positie in de gemeente en het Koninkrijk, en zelfs de toegang tot de hemel wordt gebaseerd op de staat van dienst. Dit is een ernstige misvatting. In het Koninkrijk van God is de staat van dienst zelfs bijna niet het minste waard. 

Denk aan de dag toen Jezus werd gekruisigd. Wie denk je heeft de Vader het meest behaagd - de dief die Jezus' naam beleed na een leven van zonde en misdaad of Petrus die drie en een half jaar met Jezus optrok maar die nacht zijn Heer verloochende en vluchtte van de plaats van de kruisiging? Prijs God, Petrus toonde berouw en ging voort met vele vruchtvolle jaren van bediening, maar op dat moment stak  de dief Petrus met een eeuwigheid voorbij. 

Joden die niet in Jezus geloven kunnen niet aanvaarden dat Heidenen het Koninkrijk voor hen kunnen ingaan daar zij al zo'n lange relatie met God hebben. Toch is het waar en zelfs in Jezus' tijd geloofden vele heidenen, maar vele Joden niet. Sprekende tot de priesters en de oudsten van Israël die dachten dat zij recht hadden op het Koninkrijk door hun lange associatie met God, zei Jezus:  “Voorwaar, Ik zeg u, de tollenaars en de hoeren gaan u voor in het Koninkrijk Gods.” (Mat. 21:31).

Een van de parabels waar Christenen mee worstelen gaat over de wijngaardenier die arbeiders had gehuurd en hen allen evenveel had betaald, ondanks het feit dat sommigen 12 uur hadden gewerkt en anderen enkel het laatste uur. De les uit deze gelijkenis is dat "de laatsten de eersten en de eersten de laatsten zullen zijn." (Mat.20:16). Maar we leren uit deze parabel ook dat God het recht heeft diegenen te gebruiken en te zegenen die Hij wil. Hij is niet gebonden door ons gevoel van rechtvaardigheid maar wel door dat van Hem. Voor hen die 12 uren hadden gewerkt leek het onrechtvaardig dat ze hetzelfde werden betaald als zij die slechts één uur hadden gewerkt. Toch hadden zij allemaal een contract met de landeigenaar voor één schelling, wat exact het bedrag is wat hij heeft betaald - dus hij was helemaal niet onrechtvaardig. Elkeen werd betaald wat was overeengekomen.

Paulus was naar eigen zeggen “als een ontijdig geborene” (1Kor. 15:8). Hij startte tenminste 4 jaar na de Twaalf, en eens dat hij gered was keken ze allemaal neer op hem als op een “Johnny-come-lately”. Maar hij ging door en stak hen allemaal voorbij in verstaanbaarheid, invloed en nuttigheid. Petrus zou zich bedrogen gevoeld kunnen hebben want deze nabloeier werd meer gebruikt dan hij, maar hij zag dat God Paulus op een unieke manier gebruikte en hij hield van hem (2Pet. 3:15).

Desondanks vertrouwen vele Christenen op hun jaren van dienstbaarheid voor hun aanspraak op speciale behandeling, autoriteit of anciënniteit. Ja, ze mogen de Here vele jaren zeer ijverig en trouw hebben gediend, maar ze zijn lui, dik en arrogant geworden. Al die jaren tellen niet meer als je de Here en Zijn gemeente niet trouwvol blijft dienen. We mogen niet slabakken of denken dat onze anciënniteit ons vrijzet. Vele oudere dienaren van God worden gemakkelijk ontevreden en vijandig tegenover nieuwe mensen die door de Here meer worden ingezet en gezegend.

Bedenk hoeveel Schriftverzen ons aansporen om trouw te blijven en te volharden. Het woord “volharding” verschijnt meer dan 111 keren in de Bijbel. Hier is zo'n vers: “En gij zult door allen gehaat worden om Mijns naams wil; maar wie volhardt tot het einde, die zal behouden worden. ” (Mat. 10:22). Geduld is iets anders dan volharding. Geduld betekent trouw blijven tot op het einde. Soms lijkt het dienen van God op het beklimmen van de berg Everest. Zelfs al werk je hard en doet het juiste maar je geeft het op, je slabakt of je geraakt verdwaald tien meter van de top, dan kan al het noeste werk voor niets zijn geweest.

Paulus begreep dat en aan het eind van zijn leven zei hij dat hij zich niet kon beroemen op zijn werken maar dat hij steeds met al zijn kracht voorwaarts joeg naar het doel. “Broeders, ik voor mij acht niet ,dat ik het reeds begrepen heb, maar één ding doe ik: vergetende hetgeen achter mij ligt en mij uitstrekkende naar hetgeen vóór mij ligt, jaag ik naar het doel, om de prijs der roeping Gods, die van boven is, in Christus Jezus." (Fil. 3:13-14).

Niets bemoedigt mij meer dan mannen die hard en lang gevochten hebben voor het geloof en die in hun laatste jaren voortgaan met God te dienen met vuur en toewijding. Een van hen die mijn leven grondig hebben beïnvloed was Broeder Willie Burton. Na een leven van prediking in extreme ontbering in de jungles van Congo, ging hij voort met de Here te dienen tot aan zijn dood. Het jaar voor hij stierf op 85, ontmoette ik hem opnieuw op zijn reis door Zuid Afrika, predikend bijna elke avond van de week. Op een avond laat na een lange dag van bediening nodigde hij mij, een 17-jarige jongen, uit op zijn kamer waar hij sprak over het brengen van het Woord, hij moedigde mij aan om trouw te blijven en hij bad voor mij. Hij begreep dat er geen pensioen of opruststelling was vóór onze eeuwige rust.

Maar niets is droeviger dan een man die ooit trouw in dienst van de Here stond, maar in zijn latere jaren moe woerd en afdwaalde. Of zij die heren werden over God's erfgoed omdat ze voelden ergens "gearriveerd" te zijn. Ze worden slavendrijvers op de rug van hen die ze eigenlijk moeten dienen. Predikanten en Christenen die zich terugtrekken uit de dienst van de Here hebben mij altijd verbijsterd. Wanneer eindigt het werk en onze gebruikzaamheid? Natuurlijk enkel als de nacht is gekomen en Hij ons ter ruste legt! Al het andere is voorzeker een serieus verzuim van onze plicht.

Natuurlijk tellen onze vele jaren van dienst voor onze beloning, maar de kwestie is niet wat je in het verleden hebt gedaan, maar wat je vandaag doet. Een boom die goede vruchten heeft voortgebracht zal worden geveld als hij geen vruchten meer draagt, omdat zijn enige reden van bestaan is vruchten voort te brengen. Wij zijn niet anders. Johannes de Doper zei tot de Joden: “Reeds ligt de bijl aan de wortel der bomen; iedere boom dan, die geen goede vruchten voortbrengt, wordt uitgehouwen en in het vuur geworpen.” (Mat. 3:10).

“Laten wij niet moede worden goed te doen., want, wanneer het eenmaal tijd is, zullen wij oogsten, als wij niet verslappen.” (Gal. 6:9)
“Wees getrouw tot de dood en Ik zal u geven de kroon des levens” (Open. 2:10).